Σε αυτή την απέραντη γη, την ελαφρά κεκλιμένη, που ξεκινά από την Πύλη Κοσκινού (La Puerta de la Sivdad) και φτάνει μέχρι το πίσω μέρος του Πύργου της Ιταλίας πέρα από τις οχυρώσεις, έθαβαν τους νεκρούς τους για εκατοντάδες χρόνια οι εβραίοι της Ρόδου. Αυτό μέχρι και το 1938 όταν ο De Vecchi αποφάσισε  τη δημιουργία δημόσιων κήπων στη συγκεκριμένη περιοχή.

Για να αντισταθμίσουν αυτή τη βεβήλωση, οι Ιταλικές αρχές έδωσαν  στην εβραϊκή κοινότητα ένα καινούργιο χώρο δίπλα στο μουσουλμανικό κοιμητήριο που βρίσκεται καθοδόν για την Καλλιθέα.

Μερικές χιλιάδες τάφοι, κυρίως αυτοί των οικογενειών που διέθεταν τα οικονομικά μέσα, μεταφέρθηκαν από το παλιό νεκροταφείο στο καινούργιο, σε μερικές περιπτώσεις με τη βοήθεια συγγενών που είχαν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. 

Τα παλιότερα από αυτά μνήματα, που χρονολογούνται από το 1870  βρίσκονται στο νότιο τμήμα  του κοιμητηρίου. 

18 τάφοι  περιέχουν τα λείψανα Ραβίνων της Ρόδου. Οι τάφοι τους μεταφέρθηκαν και ανακατασκευάστηκαν  με έξοδα της κοινότητας.

 Οι υπόλοιποι τάφοι, που οι οικογένειές τους δεν διέθεταν τα οικονομικά  μέσα για να τους μεταφέρουν , καταστράφηκαν από τους Ιταλούς και τα οστά τους θάφτηκαν  σε δύο κενοτάφια. 

 Όσον αφορά τις επιτύμβιες πλάκες, οι Ιταλοί απομάκρυναν περίπου 100, τις πιο εντυπωσιακές, για να διακοσμήσουν το παλάτι του κυβερνήτη. Οι υπόλοιπες μεταφέρθηκαν και διασκορπίστηκαν  στο νέο  νεκροταφείο.  Ωστόσο, λόγω του μεγάλου βάρους τους και των  καιρικών συνθηκών, σταδιακά βυθίστηκαν στο έδαφος μέχρι που εξαφανίστηκαν.  Αργότερα, με το ενδιαφέρον και την  οικονομική ενίσχυση  Αμερικάνων εβραίων με καταγωγή από Ρόδο, πολλές ταφόπλακες ξεθάφτηκαν και αποκαλύφτηκαν πλήρως. Μερικές  από αυτές παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για την ιδιότυπη μορφή και τις επιγραφές που εμφανίζουν. Οι παλιότερες επιτύμβιες πλάκες χρονολογούνται από τα μέσα του 17ου αιώνα.

 Η βόρεια πλευρά του κοιμητηρίου περιλαμβάνει κατά προσέγγιση 150 τάφους που περιέχουν τα λείψανα όσων απεβίωσαν το 1938 και  μετά , καθώς και  εκείνα των θυμάτων των αεροπορικών επιδρομών του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

 Σε αυτό το τμήμα υπάρχει επίσης και ένα Μνημείο Ολοκαυτώματος που ανεγέρθηκε από την Κοινότητα το 1949, όπου αναγράφονται τα  ονόματα των οικογενειών που απελάθηκαν από τη Ρόδο.