Οι Εβραίοι της Ρόδου ζούσαν μέσα στα όρια της παλιάς πόλης, στο ανατολικό τμήμα, σε μια ξεχωριστή, πυκνοκατοικημένη περιοχή με στενά, ελικοειδή, λιθόστρωτα δρομάκια, που συνήθως αναφέρονταν ως «Juderia».

Υπήρχαν ψηλές, πέτρινες, επιβλητικές κατοικίες, αλλά υπήρχαν και πιο φτωχικά σπίτια χτισμένα με τούβλα για τις μεγάλες οικογένειες των φτωχότερων ανθρώπων. Τα παραδοσιακά  δάπεδα  στη Ρόδο,  εδώ και αιώνες, ήταν τα μωσαϊκά φτιαγμένα με λευκά και μαύρα βότσαλα. Τα πατώματα  στις εβραϊκές αυλές και συναγωγές  ήταν διακοσμημένα με αυτόν τον τρόπο.

Πολύ συχνά περισσότερες από μία οικογένειες ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι οικογένειες ήταν συγγενικές. Τα «cortijos», οι αυλές ανάμεσα σε σπίτια αντηχούσαν με φωνές  και τραγούδια στα ισπανο-εβραϊκά  (ladino) , διατηρώντας ζωντανή μια παράδοση αιώνων.

Ο κεντρικός δρόμος της συνοικίας ήταν γνωστός εδώ και εκατοντάδες χρόνια ως «La Kaye Ancha» που σημαίνει στα «Λαντίνο» ο φαρδύς δρόμος. Η  «La Kaye Ancha» ήταν η κύρια αρτηρία της εβραϊκής ζωής  της πόλης, ο κεντρικός τόπος συγκέντρωσης από όπου περνούσαν γάμοι και άλλες χαρούμενες πομπές.

 Ήταν η καρδιά της εβραϊκής συνοικίας και βρισκόταν ανάμεσα στην κατοικημένη περιοχή και την επιχειρηματική περιοχή. Το σιντριβάνι στολισμένο με τρεις χάλκινους ιππόκαμπους  κατασκευάστηκε από τους Ιταλούς  , αντικαθιστώντας ένα προηγούμενο που καταστράφηκε.

Σύμφωνα με δημογραφικές εκτιμήσεις, ο πληθυσμός της εβραϊκής κοινότητας της Ρόδου κυμαινόταν  μεταξύ 500 ανθρώπων κατά μέσο όρο στο τέλος του 16ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η κοινότητα γνώρισε σημαντική αύξηση του πληθυσμού λόγω της μετανάστευσης. Στο τέλος του αιώνα έφτασε στο μέγιστο πληθυσμό των 4.500 έως 5.000 ψυχών. Στις αρχές του 20ού αιώνα ένας αρκετά μεγάλος αριθμός  εβραϊκών οικογενειών άρχισε να ζει έξω από την εβραϊκή συνοικία  σε  καινούργιες περιοχές  της πόλης  της Ρόδου.