Πριν τον πόλεμο, οι Εβραϊκές Κοινότητες της Ρόδου και της Κω αριθμούσαν 1.900 μέλη. Μετά την απελευθέρωση ο συνολικός πληθυσμός τους δεν ήταν πάνω από 200 άτομα.

Στις 6 Αυγούστου 1946, ο Γαβριήλ Χαρίτος εκλέγεται ως ο πρώτος δήμαρχος μιας ελεύθερης Ρόδου, μετά από 600 χρόνια κατοχής.

Στη μνήμη των Ροδιτών συμπατριωτών του, των μελών της Εβραϊκής Κοινότητας, ονομάζει  την κεντρική πλατεία της «Τζουντερίας», πλατεία Εβραίων Μαρτύρων. Το ομόφωνο ψήφισμα του τότε δημοτικού συμβουλίου της Ρόδου, ήταν η πρώτη επίσημη αναγνώριση του Ολοκαύτωμα από πλευράς μίας ελληνικής αρχής.

Ο Γαβριήλ Χαρίτος, ως δήμαρχος της Ρόδου, επιλέχθηκε από την ελληνική διπλωματία για να διαχειριστεί τη συμβολή  της Ελλάδας στο πλαίσιο των καθηκόντων της ως χώρα  υποδοχής των συνομιλιών μεταξύ Ισραήλ, Αιγύπτου και Ιορδανίας, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, στο Grande Albergo delle Rose στη Ρόδο από τις 12 Ιανουαρίου έως τις 4 Απριλίου 1949. 

Αυτές οι συναντήσεις κατέληξαν στις συμφωνίες παύσης πυρός τον Φεβρουάριο και Απρίλιο του 1949, καθορίζοντας επίσης τα σύνορα του νεοϊδρυθέντος εβραϊκού κράτους με την Αίγυπτο και την Ιορδανία. Αυτά τα καθορισμένα σύνορα ήταν ενεργά μέχρι τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967.

Σήμερα, στη Ρόδο ζουν λίγοι Εβραίοι, που ασκούν τη θρησκεία τους στη Συναγωγή της Κοινότητας. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι η Συναγωγή είναι ανοιχτή για το κοινό, που την επισκέπτεται λόγω του μεγάλου ιστορικού και αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος της. Το 2002 ο Δήμος ενέκρινε την ανέγερση Μνημείου για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στην πλατεία των Εβραίων Μαρτύρων, στο μέρος που βρισκόταν κάποτε η εβραϊκή συνοικία. Το εβραϊκό νεκροταφείο του νησιού διατηρείται ακόμη.

Πηγή: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, ” Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων – Μνημεία και Μνήμες”, έκδ. ΚΙΣ – ΓΓΝΓ, Αθήνα 2006, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά